Historia Wiki
Advertisement

Jezus (aram. ܝܫܘܥ; heb. ישוע; koine gr. Ἰησοῦς; lat. Iesus; arab. عيسى), ur. ok. 7-6 r. p. n. e. w Betlejem, zm. ok. 30 r. n. e. w Jerozolimie - żydowski cieśla, rabin, kaznodzieja i reformator religijny działający w I wieku n.e na terenie herodiańskiej Galilei i rzymskiej prowincji Judei. Centralna postać w religii chrześcijańskiej.

Syn niejakiej niewiasty Miriam oraz (najprawdopodobniej przybrany) cieśli Józefa. Krewny (brat?)[1] apostoła[2] Jakuba Sprawiedliwego.

W religiach przedstawiany jest jako Syn Boży albo prorok.

Jego postać oraz nauczanie stały się podstawą chrześcijaństwa - początkowo mało znaczącego i jednego z wielu ugrupowań judaistycznych prawdopodobnie o zabarwieniu esseńskim lub hellenistycznym - a współcześnie największej światowej religii wyznawanej w różnych formach przez ok. 2,2 mld (34 proc. populacji) wiernych. Jezus pojawia się również w Koranie (Kor. 3: 42, 45-47), świętej księdze Islamu, jako jeden z proroków (patrz: niżej) i Bahaizmie. Uważany jest za jedną z najważniejszych postaci w historii ludzkości, a tym bardziej religii.

Podstawowymi źródłami traktującymi o jego życiu, poglądach i dziedzictwie są cztery ewangelię (pol. "ewangelia" pochodzi od greckiego słowa oznaczającego "dobrą nowinę") spisane w latach 64 - 90 n.e według tradycji przez jego uczniów: Mateusza i Jana oraz nawróconych nieco później Marka i Łukasza. Pewne dodatkowe informacje o nim, choć bardziej teologiczne niż historiograficzne, zawarto także w listach autorstwa Pawła z Tarsu, dawniejszego wroga nowej religii, który rzekomo w nadprzyrodzonych okolicznościach został jej gorliwym orędownikiem i pierwszym z tzw. Ojców kościoła. Listy Pawła z Tarsu i cztery Ewangelie to najważniejsza część Nowego Testamentu, czyli kontynuacji Biblii hebrajskiej całkowicie skupiającej się na Jezusie. Współcześni historycy i religioznawcy korzystają ponadto z innych nie-chrześcijańskich dzieł pisanych, w czasach Jezusa i pierwszych chrześcijan, aby na ich podstawie lepiej poznać epokę w jakiej żył i jej specyfikę oraz z apokryfów, czyli późniejszych ewangelii, traktatów i ksiąg chrześcijańskich wykluczonych z oficjalnych kanonów biblijnych, głównie z powodu nieakceptowalnych dla ówczesnego głównego nurtu przekonań. Współczesna biblistyka obecnie nie posiada żadnego chrześcijańskiego źródła spisanego za życia wpływowego rabina lub bezpośrednio po jego śmierci - wszystkie powstały na tyle długo, że ich treść ulega krytyce i analizie historycznej.

Jezus Chrystus (2)

Próba odtworzenia wyglądu Jezusa

Kalendarium[]

  • Ok. 6-7. p. n. e. - narodziny w Betlejem.
  • 27 r. n. e. - chrzest z rąk Jana Chrzciciela i rozpoczęcie działalności publicznej.
  • Ok. 30. r. - śmierć.
    • Zgodne z relacją biblijną i tradycją wiosną został ukrzyżowany. W grobie trzeciego dnia zmartwychwstał i żył jeszcze przez 40 dni.

Ogólny zarys życiorysu Jezusa według Nowego Testamentu[]

Pochodzenie i młodość[]

Jezus urodził się w Betlejem jesienią albo zimą w okresie lat 8-4 p.n.e, prawdopodobne ok. 7-6 p. n. e.

Wg relacji biblijnej jego matka Maria zaszła w ciążę będąc dziewicą, a opiekować nią i dzieckiem miał się cieśla Józef.

Zgodne z relacją Ewangelii św. Mateusza Herod Wielki dowiedziawszy się o narodzinach Mesjasza rozkazał wymordować wszystkich chłopców w wieku niemowlęcym (w okolicach Betlejem). Jednakże autentyczność tej informacji jest niepewna.

W każdym razie rodzina (niezależne od przyczyny) udała się do Egiptu, a następne wróciła do Nazaretu.

Ogólne rzecz biorąc nie wiele wiadomo o czasach dzieciństwa Jezusa. Przyjmuje się, iż był osobą posłuszną. Pomagał również w pracy Józefowi. Wiadomo natomiast, że rodzina miała w zwyczaju co roku chodzić na święto Paschy do Jerozolimy.

Według relacji Łukasza Ewangelisty (zgodne z Prawem Mojżeszowym) został ofiarowany Bogu w świątyni jerozolimskiej. Przy tym wydarzeniu byli: starzec Symeon oraz wdowa Anna, którzy wygłosili proroctwa dotyczące przyszłości Jezusa.

W wieku dwunastu lat, kiedy to rodzina udała się na święto Paschy, pozostał w świątyni i rozmawiał z rabinami na temat wiary. Ci byli zdumieni jego wiedzą. W tym czasie w drodze powrotnej rodzice zauważyli, iż brakuje im syna i wrócili do Jerozolimy aby go odnaleźć. Po trzech dniach znaleźli jego.

Chrzest z rąk Jana Chrzciciela[]

W wieku trzydziestu lat (rok ok. 27) w rzece Jordan przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela. Według ewangelii Mt., Mk. i Łk. wtedy to zstąpił Bóg oznajmiając, iż Jezus jest Jego synem umiłowanym.

Kuszenie Jezusa przez diabła[]

Po chrzcie Jezus udał się na pustynię gdzie pościł przez 40 dni. Zgodne z relacją biblijną był kuszony przez diabła, który powiedział, że jak złoży jemu pokłon to będzie panem na Ziemi. Jezus przepędził go.

Działalność kaznodziejska[]

Po aresztowaniu Jana Chrzciciela Jezus udał się do Kafarnaum.

Gdy obok Jeziora Galilejskiego ujrzał braci: Szymona i Andrzeja nakłonił ich aby się do niego przyłączyli co uczynili. Następne spostrzegł Jakuba (Większego) i Jana i ich również zaprosił.

Był pod opieką matki Jakuba i Jana Salome (nie wiadomo czy był tymczasowo w gościnie czy tylko nocował).

Dzięki swoim naukom gromadził wokół siebie uczniów. Relacje biblijne przypisują jemu również dokonywanie cudów.

Na wzgórzu (tzw. Górze Błogosławieństw) ustanowił 8 błogosławieństw.

Spotykał się z setnikami i celnikami (osobami pogardzanymi przez Żydów) co nie podobało się faryzeuszom i saduceuszom.

Działania oraz mowy Jezusa nie podobały się faryzeuszom i uczonym w piśmie więc zaczęli przeciw Chrystusowi spiskować. Pewnego razu przyprowadzili przed jego oblicze kobietę przyłapaną na cudzołóstwie. Oznajmili, iż według Prawa Mojżeszowego za to powinno grozić ukamienowanie i spytali się Jezusa co poleci im zrobić. Jezus - prawdopodobne wyczuwszy intrygę (czegokolwiek by nie zrobił i tak przeciwnicy zdobyli by na niego przysłowiowy haczyk) - rzekł żeby osoby, które są bez winy rzuciły w nią kamieniem. Wszyscy oskarżyciele odeszli, a Jezus spytał się kobiety czy niczego jej nie zrobiono.

Wyznaczył 72. uczniów aby głosili Dobrą Nowinę do miejsc, które zamierzał odwiedzić.

Powołanie 12 apostołów[]

Spośród swoich uczniów wybrał dwanaście osób mających być blisko niego. Byli to: Szymon Piotr, Andrzej, Jakub Większy, Jan, Filip, Bartłomiej, Tomasz, Mateusz, Jakub Mniejszy, Juda Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota.

Przemienienie pańskie []

Wziąwszy ze sobą Piotr, Jakuba Większego i Jana udał się na górę (Tabor?). Wg relacji biblijnej apostołowie widzieli jak twarz Jezusa zajaśniała, a następne jak ich mistrz rozmawiał z Mojżeszem i Eliaszem.

Pasja[]

Ostatnia wieczerza[]

Przeczuwając swoją śmierć (w wyniku intryg faryzeuszy) wyprawił wieczerzę paschalną w której uczestniczyć miało dwunastu apostołów podczas której pożegnał się ze swoimi uczniami i modląc się połamał chleb (co stało się później zalążkiem sakramentu eucharystii).

Oznajmił również, że Judasz go zdradzi, a Piotr wyprze.

Modlitwa w ogrójcu[]

Po wieczerzy wziąwszy ze sobą Piotra, Jakuba Większego i Jana udał się do oliwnego ogrodu Getsenami aby się pomodlić. Poprosił uczniów aby stali na straży jednakże ci zasnęli.

Zjawił się Judasz ze sługami arcykapłana. Ucałował Jezusa dając tym samym im znak, iż to jego mają pojmać (co uczynili).

Wówczas Piotr wydobył miecza i odciął Malchosowi (jednemu ze sług arcykapłana) prawe ucho. Jezus potępił ten czyń, a wg Ewangelii Łukasza uzdrowił Malchosa.

Przesłuchania[]

Zaprowadzony został do arcykapłana Annasza, gdzie był przesłuchiwany. Przed i podczas przesłuchiwań był poniżany (np. strażnicy uderzali go w policzek i mówili aby zgadł kto go uderzył).

Zeznania świadków były sprzeczne jednakże to nie przeszkadzało arcykapłanom w wydaniu wyroku.

W między czasie Piotr zgodne z przepowiednią wyparł się swojego mistrza.

Jezusa zaprowadzono do przewodniczącego Sanhedrynu Józefa Kajfasza, a następne do rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata aby zatwierdził wyrok. Przed procesem faryzeusze oczernili Jezusa przed Piłatem.

Podczas przesłuchania Chrystus był tak mocno wykończony, iż prawie nie odpowiadał na pytania. Namiestnik Judei nie widział w jego działaniach żadnej winy jednakże faryzeusze nalegali aby wydał na niego wyrok śmierci.

Nie chcąc się mieszać w sprawy Żydów Piłat odesłał Jezusa do Heroda Antypasa który akurat przebywał w Jerozolimie. Herod początkowo był pozytywne nastawiony do Chrystusa. Jednakże ten (przez swój stan) nie miał siły (i ochoty?) z nim rozmawiać. Herod upokorzył go, ale nie znajdując w nim żadnej winy odesłał do Piłata.

Poncjusz postanowił pójść z faryzeuszami na kompromis i jedyne ubiczować Jezusa. Chrystus został więc ubiczowany i przy okazji wyśmiany przez żołnierzy. Mimo to Żydzi nadal nalegali aby (Poncjusz Piłat) wydał wyrok śmierci.

Piłat zaproponował Żydom aby z okazji Paschy uwolnić jednego z więźniów. Ci wybrali Barabasza. Mimo to Poncjusz nadal nie chciał wydać wyroku więc został zaszantażowany przez faryzeuszy, iż o wszystkim dowie się cesarz. Piłat postanowił wydać wyrok i (zgodne z Ew. Mt.) umył ręce twierdząc, że nie jest odpowiedzialny za tę decyzję.

Droga krzyżowa[]

Otrzymawszy część krzyża ruszył w kierunku Golgoty. Parę razy zasłabł i upadł. Straż poprosiła jednego z przechodniów - Szymona Cyrenejczyka aby pomógł Jezusowi w noszeniu (części) krzyża. Według tradycji i legend do Jezusa podeszła pewna kobieta (nazywana Serafiną oraz Weroniką), która białą chustą otarła jemu twarz.

Następne Chrystus powiedział lamentującym kobietą aby nie opłakiwały go.

Ukrzyżowanie[]

Około godziny 15:00 dotarł na wzgórze, gdzie pomiędzy dwoma innymi skazanymi został ukrzyżowany jako król żydowski. Żołnierze wzięli jego szaty i rzucając losy rozdzielili je pomiędzy siebie.

Skazaniec (przybity do krzyża) po lewej stronie nakłaniał Chrystusa - że jeśli jest cudotwórcą - aby uwolnił całą trójkę. Znajdujący się po prawej stronie skazany[3], który żałował za swoje winy zbeształ go i prosił Jezusa Chrystusa, aby wspomniał o nim „gdy przyjdzie do swego Królestwa”.

Ok. godz. 18:00 Jezus wzywał Boga. Ktoś namoczył gąbkę octem i napoił ją Jezusa. Chwilę później Chrystus umarł[4].

Pochówek[]

Józef z Arymetei i Nikodem zdjęli ciało Jezusa z krzyża i owinęli je wraz z w wonnościami (mirrą i aloesem) w płótno. Złożyli je w grobie wykutym w skale.

Zmartwychwstanie[]

Trzeciego dnia po ukrzyżowaniu stanął własne nogi i opuścił grób. Nad ranem przyszły do grobu Maria Magdalena, Maria Kleofasowa i Salome aby namaścić Jezusa wonnościami. Zobaczywszy pusty grób przestraszyły się i powiadomiły o tym apostołów. Kiedy Piotr i Jan przyszli i weszli do środka, Maria Magdalena została na zewnątrz. Podszedł do niej Jezus, którego początkowo wzięła za ogrodnika.

Tego samego dnia wieczorem udał się do swoich uczniów wśród których nie było Tomasza. Kiedy Tomasz został powiadomiony o cudzie jednakże stwierdził, że do momentu w którym nie zobaczy żywego mistrza to nie uwierzy. Siedem dni później Jezus ponowne odwiedził swoich uczniów. Tomasz widząc jego rany uwierzył w słowa innych apostołów.

Jezus Chrystus od wstania z grobu żył przez 40 dni.

Jezus w Biblii[]

Ewangelia Mateusza[]

Ewangelia Marka[]

Ewangelia Łukasza[]

Ewangelia Jana[]

Jezus historyczny[]

Istnienie Jezusa[]

Współcześnie panuje ogólny konsensus badaczy głównego nurtu co do faktu istnienia Jezusa. W starożytności nigdy nie kwestionowano tego faktu w polemice z chrześcijanami. Życie Jezusa – jak na standardy epoki – jest udokumentowane bardzo bogato – zarówno w źródłach chrześcijańskich, jak i nie chrześcijańskich, choć prawie wszystkie powstały na długo po czasach, w których miał w założeniu żyć. Żydowski historyk, Józef Flawiusz, jedyny z piszących o Jezusie z Nazaretu żyjący w I w. n.e., wspomniał w dziele Dawne dzieje Izraela, choć tylko w krótkim i budzącym wątpliwości ekspertów fragmencie (tzw. Testamentum Flavianum) o proroku Jezusie, czyniącym cuda i będącego ukrzyżowanym na rozkaz prefekta Piłata, którego wyznawcy, chrześcijanie dalej istnieli w jego czasach. Natomiast nie budzą wątpliwości wzmianki o o Janie Chrzcicielu i Jakubie Sprawiedliwym, czyli o osobach blisko związanych z Nazarejczykiem.

Krytyczna analiza Ewangelii[]

Wśród badaczy panuje przekonanie, iż Jezus jest postacią historyczną.

Pierwotne poglądy rabina z Nazaretu, stanowią przedmiot kontrowersji wśród biblistów, historyków i teologów, gdyż w czasach gdy powstawały Ewangelie, które były pierwotnym źródłem na temat życia i nauk Jezusa, większość z jego pierwotnych słuchaczy już nie żyła, a na późniejszych pisarzy miały wpływy poglądy ich samych i środowisko zewnętrzne. Dlatego też Jezus przedstawiony jest jako pacyfista i wróg najpierw żydowskiej elity, a potem nawet całego narodu (Jana 8:37-47). Uważa się, że ewangeliści piszący po wojnie żydowskiej (66 - 73 n.e) oraz zawiedzeni brakiem wielu wyznawców wśród ludu Judei kontrastującego z ciągłym wzrostem liczby rzymskich i greckich konwertytów wykreowali postać swego mistrza, aby był bardziej przystępny dla pogan niż Żydów..

Ogólnie jednak przyjmuje się, że był reformatorem religijnym oraz nauczycielem/myślicielem/filozofem, a wydarzenia takie jak: chrzest z rąk Jana Chrzciciela i ukrzyżowanie faktyczne miały miejsce. Jednakże kwestią sporną jest sprawa cudów (które bardzo trudno jest wyjaśnić w racjonalny sposób) oraz niektórych wydarzeń związanych z życiem Jezusa jak np. wizyta mędrców oraz rzeź niewiniątek. Panuje pogląd, iż życie Jezusa lata po jego śmierci mogło obrosnąć mitami i legendami, które dały obraz Chrystusa opisany w Ewangeliach (główne Mt., Mk. i Łk.).

Jezus apokryficzny[]

Stanowiska religijne względem Jezusa z Nazaretu[]

Chrześcijaństwo[]

Judeochrześcijaństwo []

Katolicyzm[]

Dominującym pod względem liczby wiernych skrzydłem Chrześcijaństwa jest kościół katolicki przewodzony administracyjnie i religijnie przez biskupa Rzymu, czyli papieża. Dominującym nurtem katolicyzmu jest z kolei kościół rzymsko-katolicki w opozycji do stosunkowo nielicznych pod względem wyznawców tzw. katolickich kościołów wschodnich (z których największymi są wspólnoty grekokatolickie) i kościołów starokatolickich.

Credo wiary katolickiej - sformułowane przez samego papieża Pawła VI - uznaje Jezusa z Nazaretu za Syna Bożego wraz z Duchem Świętym i Bogiem Ojcem tworzącym Trójce Świętą, a więc sposób objawiania się chrześcijańskiego Boga jedynego. Wszystkie trzy osoby trójcy - a więc i Chrystus są sobie współwieczne i równe, życie i szczęśliwość Boga absolutnie jednego występują w nich w największej pełni i doskonałości, z największą wzniosłością i chwałą bożą. Zgodnie z katolicką teologią Jezus Chrystus był Słowem wiekuistym zrodzonym z Ojca przed wszystkimi wiekami i współistotny z Ojcem, przez którego wszystko się stało. Przyjął On ciało za sprawą Ducha Świętego z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. Jest równy Bogu - Ojcu co do bóstwa, ale mniejszy od Ojca ze względu na człowieczeństwo i całkowicie jeden, nie przez zmieszanie natur (co jest niemożliwe), lecz jednością osoby. Katolicyzm uczy, że zamieszkał On wśród śmiertelników pełen łaski i prawdy. Obwieścił i ustanowił królestwo Boże, sprawiając, że ludzkość poznała Boga - Ojca. Dał ludziom przykazanie, aby się wzajemnie miłowali tak jak On ich miłował. Nauczył chrześcijan drogi błogosławieństw ewangelicznych, wedle których mają oni być ubodzy w duchu i cisi, znosić cierpliwie dolegliwości, pragnienia sprawiedliwości, być miłosiernymi, czystego serca, czyniącymi pokój, znosić prześladowanie dla sprawiedliwości. Został umęczony pod Poncjuszem Piłatem, jako Baranek Boży, przyjmując na siebie grzechy świata, które odkupił własną krwią, gdy umarł za ludzkość na krzyżu. Pogrzebany, zmartwychwstał własną mocą trzeciego dnia, wynosząc chrześcijan swym zmartwychwstaniem do uczestnictwa w życiu Bożym, które jest życiem łaski. Wstąpił do nieba, skąd ponownie pewnego dnia przyjdzie sądzić żywych i umarłych - każdego wedle jego zasług. Ci, którzy odpowiedzieli na miłość i łaskawość Boga, pójdą do żywota wiecznego, a natomiast ludzie, którzy aż do śmierci odrzucali je, skazani będą na ogień nigdy nie gasnący. A królestwu Jego nie będzie końca[5].

według Ewangelii wieczerza paschalna Jezusa z apostołami, która odbyła się w przeddzień jego śmierci w sali zwanej Wieczernikiem. W doktrynie Kościoła katolickiego jest to zarazem moment ustanowienia przez Jezusa sakramentów Eucharystii (Wieczerzy Pańskiej) oraz kapłaństwa.

Prawosławie[]

We wspólnotach prawosławnych dominuje pogląd, że Jezus Chrystus - Pan, Bóg i Zbawiciel - jest nie tylko zapowiedzianym mesjaszem, ale też wcieloną Drugą Osobą Trójcy Świętej - Słowem bożym, które stało się ciałem, a jednocześnie jednorodzonym Synem Boga będącym jednocześnie w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem, narodzonym w czasach Maryi Dziewicy i zrodzonym przed wszystkim, jako Bóg Ojciec. Jako "niezwyciężona" hipostaza (osoba), Ojciec był zawsze z Jezusem i Duchem Świętym, którzy sami także byli konkretnymi i różnymi sposobami istnienia w Boskiej esencji. Bycie Ojcem z konieczności oznaczało skrócenie z Jego Synem i Duchem, bez którego ojcostwo byłoby logicznie niepojęte. Oznacza to, że Ojciec nigdy nie byłby postrzegany jako samotny w swojej boskości, ponieważ oznaczałoby to, że nie zawsze był "ojcem", ale stał się takim, co byłoby nie do przyjęcia w tradycji prawosławnej. I tak nigdy nie było czasu, kiedy Bóg był bez Jego Słowa i Ducha. Cerkiew naucza, że Syn Boży polega na tym, że został spłodzony z Ojca przed wiekami i nie został stworzony w czasie, tak jak wszystkie inne stworzone istoty świata[6].

Protestantyzm[]

Restoracjonizm[]

Nestorianizm[]

Monofizytyzm (Miofizytyzm)[]

Inne kierunki[]

Bahaizm[]

W Bahaizmie Jezus postrzegany jest jako jeden z posłańców. Każdy posłaniec miał nauczać o nadejściu kolejnego, a życie Bahá’u’lláha oraz jego nauki wypełniają obietnice poprzednich świętych pism o wydarzeniach, mających nastąpić przy końcu czasów.

Buddyzm[]

Ogólne związek Jezusa z buddyzmem jest nikły. Niewielu nauczycieli buddyjskich interesowało się jego postacią.

W Buddyzmie Jezus Chrystus jest postrzegany bardziej jako mądry Nauczyciel, aniżeli osoba boska.

Zgodnie z mahajanistyczną koncepcją trzech ciał Buddy Jezus może być postrzegany jako jedno z wielu wcieleń Buddy, głoszące ku pożytkowi wszystkich istot nauki stosowne dla danego czasu i miejsca.

XIV Dalajlama Tenzin Gjaco uważa Jezusa za bodhisattwę.

Hinduizm[]

Chociaż w hinduistycznej koncepcji Boga i społeczeństwa niewiele jest podstaw dla akceptacji postaci i misji Jezusa, to wielu współczesnych, a nawet średniowiecznych, hinduistycznych przywódców religijnych interesowało się nim.

Wielu hinduistów uważa Jezusa za mędrca lub wielkiego jogina. Widzą w nim wcielenie (awatar) przynoszącego zbawienie Wisznu. Jezus z Nazaretu nie jest jedynym wcieleniem Boga, lecz jednym pośród wielu.

W ruchu Surat Shabda Yoga Jezus jest powszechnie uznawany za satguru. Swami Vivekananda wychwalał Jezusa i uznawał go za źródło siły i doskonałości. Paramahansa Jogananda nauczał, że Jezus był wielkim guru, mistrzem duchowym, Bogiem oraz następnym wcieleniem Elizeusza.

Mahatma Gandhi bardzo podziwiał Jezusa i uznawał go za jednego z głównych propagatorów ahinsy (zasady niekrzywdzenia). Gandhi mówił: „Lubię waszego Chrystusa, ale nie lubię waszych chrześcijan. Wasi chrześcijanie są tak niepodobni do waszego Chrystusa...”, a także: „Dla mnie był On najwspanialszym nauczycielem, jakiego ludzkość kiedykolwiek miała.”, ,,każdy z nas jest synem Bożym, zdolnym do wykonania tego, co Jezus uczynił, jeśli tylko postaramy się wyrazić mieszkający w nas boski pierwiastek. Na krótko przed śmiercią Gandhi nazwał Jezusa najdoskonalszym wzorem człowieka…, który zawsze obdarowywał, nie żądając zapłaty."

Sathya Sai Baba wielokrotnie mówił, że Jezus jest Bogiem, wielkim świętym i nauczycielem duchowym, który stanowi wzór dla ludzi. Swami Kaleśwarś uważa Jezusa za świętego i wielką duszę.

Warto też ukazać obraz pośrednictwa Jezusa: Jezus jest Pośrednikiem w sensie drogowskazu jako przewodnik, guru, avatara, a nawet w sensie Boga ukazującego się w ludzkiej postaci. Jezus jest Pośrednikiem jako wzorzec, który osiągnął wyznaczony człowiekowi cel. Nie jest jednak pośrednikiem w sensie Zbawiciela świata i jedynej drogi do Ojca.

Islam[]

Islam uznaje Jezusa z Nazaretu - pojawiającego się w Koranie, jako Isa ibn Marjam - za proroka (Kor: 4:171), mesjasza (Kor: 3:45; 3:47) i wielce szanowną postać. Uznaje dogmat o jego niepokalanym poczęciu (Kor: 3:42), prawdziwość jego cud (Kor. 5:110), misje (Kor: 21:26) oraz wniebowstąpienie (Kor: 4:158), ale odrzuca jego ukrzyżowanie (Kor: 4:157), boskość i trójce świętą (Kor. 9: 31; 21:26; 4:171) oraz stwierdza, że zapowiedział nadejście Mahometa (Kor: 61:6). Pobożny muzułmanin nie wypowie imię "Jezus" bez dodania: "pokój niech będzie z Nim". Mahometanie wierzą, iż Jezus syn Maryi, przyjdzie na nasz świat w przededniu Sądu Ostatecznego i powróci jako przywódca muzułmanów[7].

Według muzułmańskiej sekty Ahmadijja, Chrystus wyruszył do Indii w poszukiwaniu zaginionych plemion Izraela, zmarł w Kaszmirze, a został pochowany w Shingo, w Japonii, gdzie dożył późnej starości.

Judaizm[]

Stosunki judaizmu do nauk Jezusa są nikłe. Większość żydów uważa go za heretyka lub kłamcę. Wyjątek stanowią żydzi mesjanistyczni uważający się za wyznawców judaizmu i chrześcijaństwa jednocześnie. Odłam ten uważa Chrystusa za współistotnego Bogu Ojcu.

Działalność publiczna[]

W wieku trzydziestu lat rozpoczął swoją działalność publiczną, której początkiem stał się chrzest w Jordanie. Biblia podaje, iż po wydarzeniu tym rozległ się z nieba głos, który powiedział: "Oto mój syn umiłowany, w którym mam upodobanie". Chrystus przez kolejne trzy lata swojego życia nauczał o moralności i królestwie niebieskim. Zachęcał do ascezy, jałmużny, umiłowania Boga ponad wszystko i jeszcze bardziej rygorystycznego przestrzegania dekalogu. Około 33. roku naszej ery Jezus Chrystus umarł jako przestępca na krzyżu, co w Rzymie było najgorszym rodzajem kary śmierci. Chrześcijanie wierzą, że ukrzyżowanie to było ofiarą doskonałą i Bóg już nie chciał składania mu ofiar ze zwierząt. Biblia podaje, że Chrystus odkupił w ten sposób świat, a także otworzył na nowo bramy Nieba. Chrześcijanie wierzą, że Jezus jako Syn Boży, osądzi każdego człowieka podczas Sądu Ostatecznego, za jego dobre i złe uczynki i zdecyduje, czy będzie on miał iść do w nagrodę do Nieba, czy za karę do piekła.

Nauczanie Jezusa []

W nauczaniu Jezusa centralnym motywem było Królestwo Boże.

Ukrzyżowanie[]

Ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa – najważniejsze, obok zmartwychwstania Jezusa, wydarzenie opisane w Nowym Testamencie. Do pierwszych wieków n.e. był to bardzo kontrowersyjny temat z powodu znaczenia śmierci - ukrzyżowanie było uznawane za bardzo haniebną śmierć. Znaku tego zaczęto używać dopiero gdy pejoratywne znaczenie wygasło.

Zmartwychwstanie[]

Zmartwychwstanie Jezusa - Wydarzenie opisane w Ewangeliach, zgodnie z którym Jezus Chrystus zmartwychwstał trzeciego Dnia po ukrzyżowaniu. Wydarzenie to jest opisane tylko w Nowym Testamencie i, jak wiele cudów, jest to kontrowersyjny temat.

Cuda[]

Nowy Testament przypisuje Jezusowi następujące cuda.

  • Zamiana wody w wino
  • Uzdrowienie uciętego ucha
  • Wskrzeszenie Łazarza
  • Uzdrowienie kobiety cierpiącej na krwotok
  • Uzdrowienie dwóch niewidomych
  • Uzdrowienie epileptyka
  • Uzdrowienie człowieka chorego na puchlinę wodną
  • Rozmnażanie chleba
  • Wypędzenie złych duchów z dwóch opętanych w kraju Gadareńczyków
  • Uzdrowienie teściowej Piotra
  • Egzorcyzmy o zachodzie słońca

Przypisy[]

  1. Biblia nazywa Jakuba Sprawiedliwego bratem Jezusa nie wchodząc w szczegóły. Na przestrzeni lat w niektórych wierzeniach zaczęto uznawać Marię za wieczną dziewicę, a Jakuba za kuzyna Jezusa albo syna Józefa z pierwszego małżeństwa (jednakże informacji o pierwszym małżeństwie Józefa nie w Biblii).
  2. Właść. to równego apostołom.
  3. Nazywany w tradycji Dyzmą.
  4. Kwestia sporna; nie wyklucza się utraty przytomności.
  5. Sanktuarium Najświętszego Sakramentu w Jankowicach Rybnickich - Taka jest nasza wiara - CREDO PAWŁA VI
  6. Jesus Christ - OrthodoxWiki
  7. Planeta Islam - Jezus

Źródła[]

  • Wikipedia
  • Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu (wydawnictwo Pallottinum)
Advertisement